Dag Flo,

Ch. Delirious Fanthom Flo

07-01-2005 / 12-07-2014

Het is niet te bevatten, maar Flo is niet meer. Terwijl ik dit schrijf lopen de tranen over mijn wangen en doet mijn hart zeer van het verdriet. Een herseninfarct maakte een einde aan haar leven.

Vanochtend kwam Flo ons gedag zeggen zoals altijd, als we opstonden. Blij met een balletje in haar mond liep ze om ons heen en zo viel ze neer en bleef ze bewegingsloos liggen. Haar ogen nog open en kijkend naar ons, volkomen rustig, maar ze kon niet meer opstaan. Gelijk hebben we de dierenarts gebeld, en na veel omwegen kwamen we op de praktijk. Op de praktijk bleken haar lichaamsfuncties steeds zwakker te worden, ze reageerde ook niet op prikkels aan haar voeten, haar pols werd steeds zwakker en ze werd steeds kouder. Ze was alleen volkomen rustig, hijgde niet, was niet benauwd, maar bleef ons aankijken alsof ze al vrede had met wat er gebeurde in haar lichaam. Ze bleef contact zoeken met ons, en voordat we het wisten was het over. Flo is in onze handen geboren en in onze armen gestorven.

Ik wil op deze plek graag even bij haar stil staan. Haar gedenken, want zij deed ertoe, zij was niet zo maar een hond. Nee zij was onze hond, en woont in ons hart.

Flo was zo’n bijzondere hond, vol levenslust en passie voor alles wat ze deed.
Toen we beslisten dat zij de pup was die bij ons zou blijven wonen van het F nest hadden we niet kunnen bedenken wat ze voor ons zou gaan betekenen. Ze was als pup al een hond met een zeer sterk karakter, en we hadden toen gedacht dat problemen zou gaan geven met haar moeder Djinny als ze ouder werd, maar dat is nooit het geval geweest. Djinny heeft haar met strakke hand opgevoed en de onderlinge verhouding was gewoon van het begin af aan duidelijk.

Die speciale blik had al als kleine pup.

Foto gemaakt voor de Hondenwereld. Hier was Flo nog maar een week of 14, maar wat was ze al overtuigd van zichzelf.

Flo was een stabiele sterke pup, die zeer vasthoudend was in de dingen die ze wilde doen. En dat heerlijke diep zwarte masker dat ze had maakte haar uitdrukking misschien wat hard, maar ik vond het geweldig.

De reclamefoto voor de Hugo Boss halsband. Nog zo’n zwart masker.

4 maand oud en voor de eerste keer in Leek. Vol interesse volgt ze het haasje al.

Flo 4 maanden oud

7 maanden en nog volop in de groei.

Deze foto is mij ook zo dierbaar. Onze Mike & Flo als pup. Beiden zijn ze er al niet meer, hopelijk hebben ze elkaar nu weer gevonden.

Flo had veel passie voor het jagen en coursen en behaalde al op jonge leeftijd haar coursinglicentie. Ze heeft aan zo veel coursings succesvol meegedaan, en ook veel gewonnen. De hoogtepunten waren toch wel dat ze NL mocht vertegenwoordigen op het EKC coursing in Zwitserland en de 2e plaats op NK coursing (achter haar halfzus)

Flo starten op de coursing was een specialiteit op zich. Het was net of je een paling vast hield in een emmer met snot.

Flo en Donna

Flo met Donna

Maar Flo was op haar best tijdens de vele renpartijen in de vrije natuur, jagend achter de konijnen, spelend met een bal of zwemmend in het water.

Showen was ook echt iets waar ze passie voor had, vol overgave showde ze zo graag op wat voer. Ze kon ervan genieten om samen met je in de ring te lopen, dan waren we samen één. Die symbiose tussen ons 2 was heel sterk. Ze behaalde de Duitse & VDH Kampioen titel en werd de eerste hond die nieuwe titels Nederlands Jeugd Kampioen en Junior Euro Sighthound won.

Op de show vol aandacht voor het lekkers in mijn hand.

Ze gaf ze ons 2 nesten. Voor het eerste nest reisden we met ons drieën (Flo, Han en ik) naar Noorwegen, waar ze gedekt werd door Therry (Sol Y Sombra Palais Royal) We zijn daar een week geweest met camperbusje en dat was een bijzondere ervaring. We stonden midden in de bossen in ongerepte ruige gebieden, en Flo hoefden we nooit vast te leggen. Ze was volkomen bezig met haar rol als lid van de roedel. Ze lag vaak rustig om zich heen te kijken waar wij waren en hield de omgeving in de gaten. Ondanks haar grote liefde voor jagen ging ze er nooit vandoor als er wild in zicht was, maar bleek het roedel gevoel belangrijker dan de jachtpassie. Ze keek wat wij deden en volgde ons. Dat was heel bijzonder om mee te mogen maken en het liet ons haar nog meer waarderen dan we al deden.

Van die reis kwam een mooi nest van 8 pups waar we haar dochter Prada zelf van in huis hebben gehouden.

Flo met de pups van het H nest.

Flo met haar dochter Prada, net na Flo haar teenoperatie

Het tweede nest dat Flo kreeg was van onze Oban. En samen hebben ze die pups opgevoed, en wij genoten ervan om dat te zien.

Het K nest 1 week oud

Flo met twee pups van K nest

Ook onze Lotec is door Flo opgevoed, en hoewel Flo niet gemakkelijk was met andere honden, bleek ze zich door hem onvermoeibaar te laten betuttelen. Hij mocht onbeperkt op haar oefenen hoe je een prooi moest vangen en doodschudden. God wat heeft Lotec haar zitten klieren. Ik herinner me nog dat Lotec & Flo mee waren op een vakantie in Texel. Lotec zal een week of 20 geweest zijn, en hij was de hele tij tegen haar op aan het springen en ging grommend aan haar nek staan sjorren. Mijn zus vroeg “doet ze hier nu helemaal niet aan, dat vind ik wel een beetje zielig zo voor Flo”, maar Flo deed inderdaad niets. Lotec was tenslotte nog een pupje, en ja, dan mocht hij dat. Terwijl ze toen hij ouder was, juist perk en paal stelde aan zijn enthousiasme.

Flo was een hele sterkte persoonlijkheid, hard voor zichzelf en een echt doorzetter. Opgeven was nooit een optie voor haar. Bij alles wat ze deed; coursen, fietsen, sporten, overal ging ze vol in. Dat fanatisme van overal vooraan te willen staan was geweldig. Maar ook tijdens het wandelen, vanuit het niets even tegen je aan springen om te laten weten dat ze er was.
Daar in tegen was ze in en rondom om huis de rust zelf, nooit druk of springerig. Je nooit volop willen likken, maar rustig naast je staan en als blijk van waardering heel soms een klein likje en altijd in je buurt gaan liggen.

Hoog in de bergen van Zwitserland tijdens het EKC.

De mooie 4 generatiefoto met van l.n.r.: Jason, Prada, Flo & Djinny. Ik ben blij dat we deze foto afgelopen jaar nog hebben gemaakt. Hij is me, zeker nu, heel dierbaar.

Op deze foto vertegenwoordigd Flo alles waar ik van hield in haar.

Een keer is ze geopereerd aan een teen van haar achtervoet nadat daar een peesje van was afgescheurd en ze heeft haar schouder uit de kom gehad, waarna die weer gezet moest worden. Maar ze was toen geen piepert, ze gaf vrijwel geen teken aan van pijn, terwijl dit toch echt geen prettige ervaringen moet zijn geweest.
Ik hield zo van dit speciale karakter.

Ik ben dankbaar dat ze tot aan haar plotselinge overlijden alles heeft kunnen doen. Eerder in de week was ze nog achter de konijnen aan het jagen en gisteravond hebben Han & ik nog een heerlijk lange wandeling gemaakt in het bos waarbij zo nog volop aan het rennen was.

Dag lieve Flo, we hebben samen zo veel moois meegemaakt, ik ben blij dat je in ons leven was. Ik zal je sterke persoonlijkheid missen.
Nooit meer bakjes met toetjes uitlikken, nooit meer rustig naast me staan om de situatie te overzien, nooit meer oogcontact zoeken, nooit meer dat zeldzame likje van jou aan ons, nooit meer die speciale band voelen als ze naar je keek, nooit meer die wijze blik, nooit meer …..

Flo is gestorven zoals ze leefde: sterk en rustig. Dat is de enige troost die ik kan vinden in dit plotselinge verlies. Maar weet dat wij haar intens zullen missen. Dag Flo, until we meet again!